Polskie siatkarki przygotowują się do rozgrywek WGP, a nasi ZłotoPolscy stanęli na podium Ligi Światowej, co byłoby niemożliwe gdyby nie właśnie Bartosz Kurek.
Bartosz Kurek- przyjmujący, jakiego świat nie widział!
Bartosz Kurek awansował w ostatnich miesiącach do miana jednego z najbardziej popularnych polskich sportowców. Nic w tym dziwnego, jako że Adam Małysz skończył karierę, a perspektywa powrotu Roberta Kubicy do Formuły 1, choć coraz bardziej realna, to nadal jest mglista i mocno niepewna. W ostatnich dniach pojawiła się za to nowa gwiazda sportu nad Wisłą - człowiek, który potrafił pociągnąć reprezentację Polski do sukcesu niemalże sam.
2005 rok. Minęło od niego mnóstwo czasu, ale Bartosz Kurek był już wtedy siatkarzem pierwszoligowym, choć trudno w to uwierzyć. Bronił wówczas barw AZS Nysa, klubu w którym występował wówczas także jego ojciec. W kadrze Nysy było zatem dwóch Kurków - 37-letni Adam oraz 17-letni, a więc ponad dwukrotnie młodszy Bartosz.
Spotkaliśmy wtedy podczas wyjazdowego meczu Nysy z AZS Politechniką Warszawa Raula Lozano. - Panie trenerze, czy pan wie, że na boisku występuje jednocześnie ojciec i syn? - zagadnęliśmy Argentyńczyka, nowo wykreowanego wówczas selekcjonera reprezentacji. - Padre e figlio? Impossibile - odpowiedział wówczas z niedowierzaniem.
Ojciec Adam od małego przyuczał syna na siatkarza, choć trudno stwierdzić skąd wiedział, że dysponuje aż tak ogromnym talentem. Może po prostu trafił, a może coś w nim widział. Mierzący ok. 208 cm Kurek (nie wierzymy w 205, to dane sprzed kilku lat, które są bezmyślnie powielane). imponuje bowiem niesamowitą jak na swój gabaryt koordynacją ruchową i sprawnością. Nie brakuje też skoczności - Bartosz potrafi z łatwością posłać piłkę nad blokiem rywali.
W 2005 roku Kurek uchodził już za wielki talent. Zdążył już rozegrać kilka znakomitych spotkań w barwach Nysy, co w wieku 17 lat nie jest zwyczajne. Stąd też zainteresowały się nim ówczesne potęgi - AZS Olsztyn oraz Jastrzębie Borynia. Jego ojciec wybrał jednak dla Bartka ofertę Mostostalu Kędzierzyn Koźle.
- Olsztyn jest 600 kilometrów od Nysy, Jastrzębie to ekipa gwiazd, a mnie zależy na tym, żeby Bartosz grał jak najwięcej. W Kędzierzynie-Koźlu będzie to możliwe, a poza tym z Nysy mam tam 70 kilometrów, więc zawsze mogę do niego pojechać i mieć nad nim jakąś kontrolę - mówił wówczas Kurek senior.
W Kędzierzynie nie było łatwo, ale Bartosz dał sobie radę zupełnie nieźle. Wobec kiepskiej gry typowanego na gwiazdę zespołu Niemca Eugena Bakumovskiego Kurek zaczął coraz częściej zajmować miejsce w pierwszej szóstce i to na przyjęciu. Z odbiorem zagrywki początkowo sobie nie radził, ale po kilku miesiącach zaczęło być z tym już zupełnie dobrze.
Kurek spędził w Kędzierzynie trzy sezony. Czasem było bardzo dobrze, czasem nieco gorzej. Był jednak jednym z najważniejszych siatkarzy Mostostalu. Pewnego razu doszło do sytuacji kuriozalnej. Rano Bartosz Kurek zdawał maturę, a gdy tylko wyszedł ze szkoły, czekał na niego samochód prezesa klubu Kazimierza Pietrzyka. Obaj pojechali na mecz do Rzeszowa, gdzie jeszcze tego samego dnia, o osiemnastej, Bartosz wybiegł na boisko.
W 2006 roku Raul Lozano dał Kurkowi pograć w reprezentacji. Wychodziło to całkiem nieźle, a młody zawodnik znalazł się w meczowej dwunastce aż dziesięciokrotnie. Niestety zabrakło dla niego miejsca w zespole na turniej finałowy oraz na mistrzostwa świata. Kurek nie zrażał się wówczas tym, że nie jest jeszcze etatowym reprezentantem Polski. - Cóż, mam dopiero 18 lat i dziękuję trenerowi za szansę, którą mi dał. Mam jeszcze czas na pogranie w kadrze - twierdził wówczas.
Dalsza kariera posunęła się bardzo szybko. Co prawda Kurka nie było w ekipie, która pod koniec 2006 roku zdobyła srebrny medal mundialu, ale już za czasów Daniela Castellaniego, który objął kadrę w 2008 roku, był kluczowym zawodnikiem. W 2009 roku Kurek był już rewelacyjnym siatkarzem, a jego udział w zdobyciu przez Polskę tytułu mistrza Europy był niepośledni. Jego gwoździ nie zapomni długo żaden polski kibic. Niektóre rzeczy, które wyprawiał, były wręcz niemożliwe.
Do tej pory jednym z poważniejszych problemów Kurka była regularność zagrywki. W finale Ligi Światowej 2011 pokonał najwyraźniej i ten problem. Serie potężnych serwisów wybijały przeciwnikom z głowy myślenie o korzystnym rezultacie. Wojnę z Kurkiem wygrali tylko Rosjanie, choć przyznać należy, że i w tym spotkaniu był najlepszy na boisku.
Szkoda jedynie, że Kurek nie miał należytego wsparcia ze strony kolegów. Gdyby Mariusz Wlazły, Michał Winiarski, Daniel Pliński i Paweł Zagumny grali w koszulkach z orzełkiem na piersi, Polska mogłaby LŚ 2011 po prostu wygrać. Tym bardziej bądźmy zatem wdzięczni Kurkowi za to, że doprowadził nasz zespół do trzeciego miejsca tych rozgrywek niemalże w pojedynkę.
Bartosz Kurek nie uznaje się za bohatera. Twierdzi, że to dzięki kolegom odniósł sukces. "Oddałbym tą nagrodę, abyśmy tylko stanęli stopień wyżej, jednak i tak cieszymy się z brązowego medalu"
Życzymy jeszcze wielu sukcesów, a przede wszystkim zdrowia i wytrzymałości ;)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz